domus night

U Platona, teologia piękna pdgrywa fundamentalną rolę: zdumienie pięknem rozbudza w człowieku wspomnienie o swoim początku pochodzącym od Boga i pomaga mu stopniowo zwracać się w Jego stronę. Kościół pierwotny, głosząc wcielenie Boga, objawia iż „piękno” przybrało się w śmiertelne ciało.:

«Była światłość prawdziwa... a Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy» [1]

Psalm 45 wypełnił się:

«Tyś najpiękniejszy z synów ludzkich, wdzięk rozlał się na twoich wargach...» [2]

Piękno przybiera skandaliczne obrazy:

stairs«Zmysłowa natura…
i wśród upadłych liści doświadcza rozkładu odchodzącego życia…
tutaj gdzie lata są niepomyślne i dobre»
[3]

Ucieleśnienie piękna, daje człowiekowi możliwość przyjęcia nowej natury. Już w Starym Testamencie zapowiadano ten związek między nawróceniem (επιστρέφω) i odbudową pierwotnego piękna(ανοικοδόμηση): Piękno Ewy jest obrazem rzeczywistości człowieka przed grzechem pierworodnym. Adam znajduje partnera pomiędzy człym stworzeniem, kiedy to Bóg stworzył Ewę. Adam był zdumiony znajdując się naprzeciw jej piękna:

«Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała.» [4]

Kiedy Mojżesz przyprowadził naród pod Górę Synaj, gdzie mieli otrzymać Torę, Pismo Święte i tradycja rabinistyczna przedstawiają to spotkanie jako nowe małżeństwo między Bogiem i swoim ludem. Poprzez oczyszczające obmycie  [5] lud, pełen chorób, wad i brzydoty, spowodowanych grzechem i niewolą, zostaje przybrany w pierwotne piękno Ewy: rabini pisali że:

«niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni, głusi słyszą,…»

Bóg, widząc piękno nowej Ewy, może zawołać wraz z Adamem:

«Zaprawdę jesteś ciałem z mego ciała.»

Ten sam język mówiący o pięknie, został użyty w Pieśni nad Pieśniami, dla opisania miłości Boga do swojego ludu:

«Jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jakże piękna. Oczy twe jak gołębice» [6]

Janowi Chrzcicielowi, pytającemu o mesjaństwo Jezusa, Chrystus odpowiada słowami proroka Izajasza:

«Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie; niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni…» [7]

W Kościele pierwotnym, ikonografia była świadectwem wcielenia: oblicze Chrystusa może być przedstawione, ponieważ Bóg przybrał nasze ciało.